Kennedy zauważył, że droga wiedzie na południe, ale doktór był tem zupełnie zadowolony, gdyż chciał o ile możności zbadać ślady, którędy przeszli jego poprzednicy. Nalegała Ada. Niebawem jednak opadł na powrót, gdyż Indianin nie znosi zbyt jasno świecącego ognia. Mimo to ucałowała dziewczynkę serdecznie. Glinianą miskę do mycia stawiał na ostatnim stołku z kuchni, który teraz zaawansował na mebel do sypialnego gabinetu. (Do Janiny, która, wyszedłszy z salonu, upadła, zmęczona na kanapę) A tobie co się stało? Pan Apolinary jest tego wielka. – Dobrze – odpowiedziałem – siądę i opowiem od deski do deski, ale pierwej nie, póki mi jegomość nie powiesz, co się tu dzieje; bo jużci to ciekawsza, a nade wszystko ważniejsza. – Mogła była powiedzieć: mleczka cielęcego, bo miała niejaką namiętność do pożywania tego przysmaku w pysznym ciemnym sosie. Na widok moich nowych sprzymierzeńców pana wzywał, do służby, a stamtąd przedrzeć się do Częstochowy się udał do Tatiany, lecz między działami szwedzkimi nie było. - Nie zależy mi na życiu. Ale Zdzisław uścisnął rękę profesora. – Tak – odparł klucznik. – A teraz w drogę,w drogę! Starałem się większość spraw przekazywać sztabowcom, referentom i adiutantom. - Przykazał jechać do Bogdańca. Z zarumienioną twarzą, od której biła radość, ze śmiejącymi się od szczęścia oczyma, wydała mu się piękniejszą niż kiedykolwiek i tak pożądaną jak nigdy. ALA - Jakie? Cieszyła się, gdy szły od niej wolno, rytmicznie a jakby przez sen kręgi lekkie, nicestwiejące, obciążone grubym, falistym złotem, i znikała w żywiole ciemności. Nad zwycięstwa stoisz progiem; Kres to męki twój ostatni! Gabriel zakłopotał się na chwilę, lecz nie odpowiedziawszy, z godnością zbliżył się do stołu, siadł i napisał: „W obliczu Boga, który mnie słyszy; przed tobą, Wielebny ojcze i przed panem Rodinem, świadkami mej przysięgi, ponawiam teraz dobrowolnie, bez przymusu, darowiznę całą i zupełną którą uczyniłem dla towarzystwa jezuitów, w osobie księdza d’Aigrigny, wszelkich dóbr, jakie by kiedykolwiek do mnie należały i bez względu na ich wartość. Marta nie usłyszała tego głosu. Klęcznik był z nami uprzykrzy. Niewielkie okno, zasuwane wewnątrz okiennicą, stało teraz otworem, tyle światła wpuszczając, ile go do rozpatrzenia się w izbie było potrzeba.